Carmen 8

Arme Catullus, houd op dwaas te zijn,
en beschouw als verloren wat je ziet dat verloren is gegaan.
Ooit schitterden voor jou stralende zonnen,
toen jij telkens kwam waar je meisje vóór ging,
zó bemind door ons als geen bemind zal worden.
Daar gebeurden toen die vele leuke dingen,
die jij wilde en het meisje niet níet wilde.
Stralende zonnen schitterden echt voor jou.
Nu wil zij niet meer: jij ook, in je onmacht, moet niet willen,
en niet achterna zitten die vlucht, en niet ongelukkig leven,
maar verdraag het met koppige geest, word hard.
Vaarwel, meisje. Catullus wordt al hard,
zal jou niet zoeken, jou als je niet wil niet vragen:
maar jij zal verdriet hebben, wanneer je helemaal niet meer gevraagd wordt.
Verdomde verraadster! Welk leven wacht jou nu?
Wie zal jou nu bezoeken? Wie zal jou aardig vinden?
Wie zal jij nu beminnen? Van wie zal men zeggen dat jij bent?
Wie zal jij kussen? Wie zal jij in de lippen bijten?
Maar jij, Catullus, houd vol en word hard.