Aeneïs, zang IV 5. Mercurius herinnert Aeneas aan zijn zending

Van zodra Mercurius met zijn gevleugelde voeten de stadswijk bereikte, bemerkte hij Aeneas, die fundamenten groef voor de burcht en nieuwe huizen bouwde. Hij had een zwaard bezet met gele jensis en een mantel schitterend van Tyrisch purper over zijn schouder hangen. Geschenken die de rijke Dido gekocht had en gemaakt had, en ze had het weefsel doorweven met fijne gouddraad. Dadelijk vaarde Mercurius uit: “Ben jij nu de grondvesten van het hoge Carthago aan het plaatsen en de mooie stad aan het opbouwen, als slaaf van een vrouw, jij die je koninkrijk en je taak vergeten bent? De heerser van de goden zelf, hij die met zijn goddelijke wil de hemel en aarde kan doen draaien, heeft me naar beneden gezonden van de heldere Olympos, hijzelf beval me deze opdracht snel te brengen door de lucht: Wat ben je van plan, in welke hoop breng jij je tijd nutteloos door op Noord-Afrikaans land? Als de roem van zulke grote zaken jou niet roeren, en als bovendien jij je niet inspant voor je werk, denk dan aan de opgroeiende Ascanius, de hoop van je erfgenaam Julus, aan wie het koninkrijk van Italië en de Romeinse grond verschuldigd is.” Toen Mercurius dit gezegd had, verdween hij midden in het gesprek uit het zicht van de mensen en verdween hij uit het oog in de ijle lucht. Aeneas was door die verschijning met stomheid geslagen, zijn haren stonden omhoog van schrik, zijn stem stokte in de keel. Hij verlangde vurig te vluchten en de dierbare aarde te verlaten, verbijsterd door zo’n grote aanmaning en het bevel van de goden. Wat moest hij doen? Met welke woorden zou hij de verliefde koningin durven benaderen? Hoe moet hij eraan beginnen? Hij verdeelt zijn gedachten snel heen en weer, wentelt ze in verschillende delen en overloopt alle mogelijkheden. Dit plan scheen verkieslijker voor de twijfelaar: hij riep Mnestheus, Sergestus en de sterke Serestus en zei de vloot heimelijk in orde te brengen en de kameraden op het strand te verzamelen, de schepen klaar te maken en het doel van deze ongewone daden te verzwijgen. Zelf zou hij inmiddels de edele Dido, die van niets wist en geen breuk van zo’n grote liefde verwachtte, trachten te naderen en het beste tijdstip voor een gesprek te vinden, en een geschikte wijze ervoor. Allen gehoorzaamden vlug en voerden verheugd de bevelen uit.