Een ezel op het dak

Toen zijn zeer treurige moeder hem aan het bejammeren was, en wij in diepe droefheid waren, begonnen plotseling vampieren te huilen. Je had kunnen denken dat een hond een haas aan het vervolgen was. Toen hadden we een lange Cappadocische man, die zeer dapper en sterk was: Hij kon een boos rund optillen. Hij had op een dappere manier zijn zwaard getrokken en rende de deur uit, nadat hij zijn linker arm zorgvuldig ingewikkeld had en een vrouw –ongeveer op deze plek– door het midden gestoken had –moge gezond blijven wat ik aanraak–. We hoorden gesteun maar, ik lieg vast en zeker niet, we konden ze zelf niet zien. Echter onze dommekracht wierp zich naar binnen op het bed en had een geheel bont en blauw lichaam, alsof door zweepslagen geveld, omdat natuurlijk een kwade hand hem had aangeraakt. Nadat de deur gesloten was gingen wij opnieuw aan het werk, maar zolang als de moeder het lichaam van haar zoon omarmde, raakte zij aan en zag een bundeltje gemaakt van stro. Hij had geen hart, geen ingewanden, niets: Namelijk, de vampieren hadden zich al meester gemaakt van de jongen en hadden een pop van stro in zijn plaats gelegd. Ik vraag jullie, het behoort jullie te geloven, er zijn vrouwen die meer weten, het zijn nachtdieren, wat boven is maken zij naar beneden. De andere lange dommekracht, die had na deze daad nooit zijn eigen kleur terug gekregen, integendeel na een paar dagen was hij knettergek gestorven.