Tekst 5.6: Androclus en de leeuw

Op de renbaan werd een spektakel gegeven voor het volk. Daar waren veel wilde beesten, maar vooral een grote groep leeuwen. Eén leeuw had door de grootte van zijn lichaam en zijn angstaanjagende gebrul de aandacht en ogen van allen op zich gericht. Binnengeleid werd, onder anderen, een slaaf, wiens naam Androclus was. Deze bewuste leeuw bleef, toen hij hem van veraf zag, plotseling verwonderd stil staan. Vervolgens kwam hij langzaam op de man af. Toen bewoog hij zijn staart op de manier van een vleiend hondje, hij vleide zich tegen het lichaam van de man, streelde zijn benen en handen zachtjes met zijn tong. Androclus hervond tussen die liefkozingen zijn verloren geest en draaide beetje bij beetje zijn ogen naar de te bekijken leeuw/en richtte zijn blik langzaam naar de leeuw om hem te bekijken. Toen, alsof wederzijdse herkenning gebeurd was, kon je een man en een leeuw gelukkig zien. Door die zo wonderbaarlijke gebeurtenis was groot gejuich van het volk te horen (letterlijk: meervoud: grote uitroepen waren gehoord¦ in het Nederlands is gejuich enkelvoud).