Exercitium 19: Over onze zee

De Middellandse Zee is mooi, maar soms ook heel gevaarlijk. Want vaak ontstaat er plotseling een storm, treffen felle winden de schepen aan de rechter- en linkerkant, groeien de golven van de zee, kan de stuurman zijn schip niet meer naar de kust sturen. Als de storm niet snel ophoudt, vinden allen op zee de dood.
Zeeën waren vooral in oude tijden gevaarlijk voor zeelui; de schepen waren immers klein en licht. Maan en sterren wezen de stuurlui de weg over de zeeën, maar vaak was de nacht verduisterd door wolken. Dus plachten zij langs de kusten van de zeeën te varen, of van eiland naar eiland. Deschepen werden meestal voor de nacht vanuit de zee de kust op gesleept; de zeelui wachtten, slapend op de zeekust, het zonlicht af. Toch voeren de Grieken reeds met grote vermetelheid naar vele landen uit en hadden kolonies op de kusten van vele zeeën. Zij durfden zelfs buiten de zuilen van Hercules de oceaan op te komen.
Neptunus, die door de Grieken Poseidon werd genoemd, was god en meester van de zeeën. Als ze in gevaar waren, riepen de zeelui de hulp van Neptunus in, wijdden zij geschenken en tempels aan Neptunus. Nog steeds zijn er tempels van Neptunus, dan wel resten van tempels, over op vele eilanden en kusten.
’s Winters voeren de Grieken en Romeinen niet. Want in de winter maakten winden de zee onveilig. Daarom betekent het Latijnse woord hiems in onze taal ook storm.
Lang geleden werd de M. Zee door de Romeinen mare nostrum, onze zee, genoemd (en kort geleden door Mussolini, is het niet?). Want toen hadden zij macht te land en ter zee. Maar in onze tijden is de zee vrij. Niemand kent niet het boek van Hugo de Groot ‘over de vrije zee’.Vandaag de dag varen wij op alle zeeën en alle zeeën op. Alle zeeën zijn van alle volkeren.