Hoofdstuk 25, tekst B (versie 1)

Manlius haastte zich naar het kamp en naar de veldheerstent naar zijn
vader, terwijl hij niet wist of hij geprezen of gestraft zou worden.
Zodra hij zijn vader zag, riep hij uit terwijl hij zijn handen uitstrekte:
"Uitgedaagd, vader, breng ik deze buit, die genomen is van een gevelde
vijand, opdat geen enkele man kan ontkennen dat ik uit uw bloed
ontsproten ben."
Zodra de consull dit echter gehoord had, beval hij dat de soldaten
bijeen geroepen werden. Toen zei hij: "Jij Titius Manilius, jij hebt,
zonder dat je het bevel van de consul vreesde, noch de macht van je
vader, tegen onze verordering in buiten het gelid met een vijand
gevochten. Je hebt de militaire discipline, waarop de Romeinse staat tot
op de dag van vandaag berust, losgelaten. Daarom word ik nu gedwongen
jou, mijn zoon, te straffen, opdat de militaire discipline en met haar
de Romeinse staat bewaard wordt. Ga, Lictor, bind hem vast aan de paal."
Ontzet door het zo gruwelijke bevel stonden de soldaten in stilte
vastgenageld. Nadat de nek van de jongenman met een bijl afgehakt was,
scholden allen de consul met luide stem uit, terwijl het bloed naar
buiten stroomde. Het lichaam van de jonge man is, beladen met de buit,
op de brandstapel gelegd om verbrand te worden. Het bevel van consul
Manlius is niet alleen een afschuwwekkend voorbeeld voor het heden, maar
ook een treurig voorbeeld voor de toekomst geweest