Hoofdstuk 53, vertaling: De triomferende Cincinnatus

Toen Cincinnatus het legerkamp van de vijand, vol val al hun spullen, ingenomen had - hij had hen immers uitgekleed laten vertrekken - , verdeelde hij de hele buit onder zijn soldaten alleen, omdat zij als enigen de republiek tot bescherming gediend hadden, maar aan het leger van de consul gaf hij niets, terwijl hij zei:"Het zal jullie niet geoorloofd zijn een deel van de buit te hebben van die vijand, voor wie jullie zelf bijna buit geweest zijn." Zelfs de consul maakte hij veel verwijten, omdat hij uit vrees voor de kracht van de vijand het leger en de staat in gevaar gebracht had; "zolang als jij", zei hij, "geen consulhart zult hebben, zul jij als onderbevelhebber, niet als consul, aan het hoofd staan van deze legioenen; leg je ambt dus neer, opdat jij niet voortaan voor andere consuls tot slecht voorbeeld bent." De consul gehoorzaamde de dictator: hij trad af als consul en bleef bij het leger omdat het hem bevolen was. Maar toch gaven zijn soldaten een gouden krans aan Cincinnatus omdat hij het leger tot redding geweest was.
Te Rome werd aan de goden en godinnen dank beduigd en werd aan de dictator een triomftocht toegekend. Toen hij de Stad binnenkwam begroetten alle Romeinen verheugd Cincinnatus. Vóór de wagen uit werden de leiders meegevoerd; het leger volgde beladen met de buit. Zeer vele burgers volgden met een triomflied de wagen door de Stad.
Meteen na de triomftocht deed Quincitus afstand van het dictatorschap op de 16e dag, hoewel hij het voor ten hoogste zes maanden aangenomen had.