Hoofdstuk 32, vertaling

Nadat Romulus de stad Rome had gesticht, regeerde hij verscheidene jaren over zijn herders. Zij waren gelukkig in hun stad: want een mooie stad was gesticht en muren waren opgebouwd. Toch waren ze vanwege een ding nog niet tevreden: alleen mannen leefden in de stad. in de nieuwe stad hadden ze hun huizen gebouwd, maar wanneer ze daarheen teruggegaan waren, nadat ze hun werk hadden gedaan, waren daar geen vrouwen en ook geen kinderen, die hen groetten; ze konden thuis alleen met de honden spelen. Dus gingen allen naar Romulus en vroegen van hem vrouwen. Maar Romulus kon ook geen vrouwen uitdelen. De koning was echter slim en zei lachen: "Wij zullen een feest voorbereiden; jullie moeten gaan en de Sabijnen en hun vrouwen en dochters uitnodigen. Wanneer allen bijeengekomen zullen zijn en wij feest zullen vieren, zullen jullie op een gegeven teken de meisjes kunnen roven en zullen jullie vrouwen hebben". Dit is inderdaad gebeurd: De Sabijnen hebben de uitnodiging niet geweigerd en zijn zonder wapens naar Rome gekomen, geen geweld vrezend. Tijdens het feest echter komen de Romeinse jongemannen naar voren: er ontstaat verwarring, en voordat de Sabijnen die dingen, die gebeuren, voldoende begrijpen, zien ze de Romeinse jongemannen hun dochters roven(d). De Sabijnen konden, omdat ze ongewapend naar het feest gekomen waren hun dochters niet beschermen en door noodzaak gedwongen hebben ze zich teruggetrokken . Later echter zijn ze met een grote groep teruggekomen en hebben een aanval op de Romeinen gedaan. Op dat moment echter hebben de vrouwen, met hun lichamen de Romeinen beschermend, geroepen: "Jullie moeten niet, vaders, geweld gebruiken tegen onze mannen, jullie schoonzoons, die wij al beminnen!". Zo hebben de Sabijnen hun haat en vijandschap neergelegd en niet veellater zijn de twee volken verbonden.