Liefdesbrief aan Calpurnia

Nooit heb ik meer geklaagd over mijn bezigheden, die me niet toestaan dat ik je naar Campanië begeleid terwijl je daarheen vertrekt wegens je gezondheid of je op de voet achterna reisde nadat je vertrokken was.

Nu immers verlang ik vooral om samen te zij, zodat ik kan vaststellen met mijn ogen hoeveel krachten je hebt toegevoegd aan je lichaam en of je de plezieren van het buitenverblijf en het luxeleven zonder nadeel hebt doorgebracht.

Althans zou ik je niet zonder zorg missen, zelfs als je gezond was, het is immers onrustwekkend en beangstigend om over degene die je zeer veel liefhebt niks te weten.

Maar nu maakt zowel je afwezigheid als je zwakke gezondheid, die door redenen onzeker en verwisselend zijn, me bang en bezorgd.

Ik ben bang van alles, ik beeld me van alles in en wat de aard van verzenden is, datgene wat ik het meest verafschuw, verzin ik het meest.

Ik vraag met des te meer aandrang dat je zorgt voor mijn angst door dagelijks telkens één, zelfs twee brieven te schrijven.

Ik zal immers geruster zijn zolang ik zal lezen en dadelijk zal vrezen omdat ik zal lezen.

Vale.