Daedalus en Icarus

Daedalus en Icarus
Ontsnappingsroute door de lucht
Daedalus, die zijn lange ballingschap op Kreta grondig beu was, en die getroffen was door heimwee naar zijn geboorteplaats (Athene), was intussen opgesloten door de zee. Hij zei: “Hoewel hij het land en het water versperd, de lucht is zeker vrij! Daarlangs zullen we gaan! Ook al bezit hij alles, de lucht bezit Minos niet.”
Genie aan het werk
Dat zei hij (of zo sprak hij) en hij richtte zijn geest op ongekende technieken en hij vernieuwde de wetten van de natuur. Want hij plaatste veren op orde (in rijtjes), te beginnen met het kleinste, en werden gevolgd door de langere, zodat je zou denken dat ze op een heuvel gegroeid waren. Zo ontstond ooit de panfluit met ongelijke riethalmen. Toen bond hij het midden vast met draad en het onderste met was en de zo samengestelde veertjes boog hij met een lichte welving (lichtjes), zodat ze op echte vleugels leken (zodat hij echte vogels nabootste).
Kinderlijk
Het jongetje Icarus stond er bij en onwetend dat hij speelde met zijn eigen gevaren, ving hij nu eens met een stralend gezicht pluimpjes die een briesje had doen opwaaien, dan weer maakte hij de goudgele was zacht met z'n duim, en met zijn spel had hij het bewonderenswaardige werk van zijn vader kunnen verhinderen. Nadat hij de laatste hand had gelegd aan het begonnen werk, bracht de bouwer zijn lichaam in evenwicht tussen beide vleugels en hing hij in de wind.
Een bezorgde vader
Ook onderrichte hij zijn zoon, hij zei: “Icarus, ik waarschuw je dat je in het midden vliegt, want als je te laag vliegt, zal het water de veren verzwaren, als je te hoog vliegt zal de zon ze verschroeien. Vlieg tussen beiden! Ik beveel je ook niet te kijken naar Bootes, Helicen of het getrokken zwaard van Orion. Pluk de weg met mij als gids!" Hij gaf tegelijkertijd vlieginstructies en maakte de nog onbekende vleugels vast aan de schouders.
Tijdens het werk en de waarschuwingen werden de wangen van de oude man nat en trilden de handen van de vader. Hij gaf kussen aan zijn zoon, kussen die hij niet zou kunnen herhalen en opgetild door zijn vleugels vloog hij voorop, en hij vreesde voor zijn metgezel, zoals een vogel die vanaf een hoog nest zijn tere kroost in de lucht laat uitvliegen, en hij spoorde hem aan te volgen, en hij leerde hem de vervloekte techniek aan. Hij bewoog zelf zijn eigen vleugels en keek om naar de vleugels van zijn zoon.
Een tragische vlucht
Iemand die vissen zat te vangen met een trillende hengel, een herder steunend op zijn stok, en een boer leunend op zijn ploeg zagen hen en ze stonden verstomd, ze dachten dat het goden waren, diegene die de lucht konden aanraken. En aan de linkerkant was al Samos, gewijd aan Juno (Delos en Paros waren al voorbij) en aan hun rechterkant was Lebinthos en Calyme, rijk aan honing. Toen de jongen in de gewaagde vlucht blij begon te worden, liet hij zijn leider achter en aangetrokken door het verlangen naar de hemel, vloog hij hoger.
De naburigheid van de verzengende zon, maakte de geurige was zacht, het bindmiddel van de veren, de was smolt (weg). Hij sloeg met zijn naakte armen en omdat gij roeispanen mistte, ving hij geen enkele wind op. En de mond die de naam van zijn vader riep werd verzwolgen door de diepblauwe zee, die van hem haar naam heeft ontleed.
Een gebroken man
Maar de ongelukkige vader, die geen vader meer was, riep: “Icarus,” zei hij, “Icarus, waar ben je? In welke streek (= op welke plaats) moet ik je zoeken? Icarus”, bleef hij maar herhalen. Hij bemerkt veren in de zee, hij vervloekte zijn kunst (= techniek), en hij verborg het lichaam in een graf. En de aarde werd genoemd naar de naam van wie er begraven was.