Een zachte slaap streelde Erysichthon nog steeds met klame vleugels: die strekt zijn handen uit naar voedsel onder invloed van een droombeeld en beweegt zijn mond tevergeefs en kauwt onophoudelijk en kwelt zijn met schijnvoedsel bedrogen keel en in plaats van gerechten verslindt hij tevergeefs ijle lucht; maar zodra de rust is verdreven, woedt een brandend verlangen om te eten en heerst over zijn keel en zijn reusachtige ingewanden. En direct eist hij wat de zee, wat de aarde, wat de lucht voortbrengt en klaagt over honger nadat het eten is opgediend en tijdens de maaltijd vraagt hij om een maaltijd en wat genoeg had kunnen zijn voor steden en wat genoeg had kunnen zijn voor een volk, is niet genoeg voor één en hoe meer hij in zijn buik laat zakken, des te meer verlangt hij, en zoals de zee van de hele aarde rivieren ontvangt en niet verzadigd wordt door het water en buitenlandse stromen leegdrinkt, en zoals het verslindende vuur nooit voedsel weigert en ontelbare fakkels verbrandt en, hoe meer voorraad wordt gegeven, des te meer vraagt en vraatzuchtiger is, juist door de grote hoeveelheid, zo neemt de mond van de goddeloze Erysichthon alle maaltijden op en eist tegelijkertijd: elk voedsel is in hem de oorzaak van voedsel en steeds wordt door het eten een plekje leeg.
