Hoofdstuk 5, tekst 2: Daedalus en Icarus 183-240

Daedalus wil weg van Kreta
Daedalus was intussen opgesloten door de zee, hatend Kreta en zijn lange verbanning en geraakt door liefde voor zijn geboorteplaats. ‘Ook al verspert hij (= Koning Minos) aarde en water,zei hij, “toch staat de hemel zeker open; wij zullen daarlangs gaan! Ook al bezit hij alles, de lucht bezit Minos niet. Zo sprak hij en hij zendt zijn geest naar onbekende kunsten en vernieuwd de natuur.

Daedalus maakt vleugels
Hij plaatst immers veren op een rij, vanaf de kleinste veer begonnen, terwijl een kortere veer op een lange volgt, zodat je denkt dat ze op een heuvel gegroeid zijn: zo reist langzamerhand eens, een panfluit op, met ongelijke rietstengels. Dan bindt hij de middelste aan de onderste vast, met draad en bijenwas en zo buigt hij de bij elkaar geplaatste veren met een kleine kromming, dat hij ware vogels nabootst. Het jongetje Icarus stond erbij en onwetend dat hij zijn eigen gevaren aanraakte met een stralend gezicht, probeerde hij nu eens de veren te pakken, die een ronddwarrelend briesje had bewogen, dan weer maakte hij de goudgele bijenwas zacht met zÂÂ’n duim en belemmerde hij met zijn spel het bewonderenswaardige werk van zijn vader. Nadat de laatste hand is gelegd aan de onderneming, bracht de maker zelf zijn lichaam in evenwicht, tussen beide vleugels en hing hij in de bewogen lucht.

Daedalus is bezorgd
Hij instrueerde zijn zoon en zei: Ik waarschuw dat je op de middelste baan rent Icarus, opdat niet het water de veren zwaar maakt, als je te laag zult gaan, maar als je te hoog zult gaan, dat het vuur ze verbrandt. Vlieg tussen elk van beide, ik beveel dat jij niet kijkt naar de Ossendrijver of de Grote Beer of naar het getrokken zwaard van Orion: pluk de weg met mij als leider. Tegelijkertijd overhandigt hij de vlieginstructies en maakt hij de vreemde vleugels vast aan zijn schouders. Tussen het werk en de waarschuwingen werden de wangen van de oude man nat en begonnen de handen van de vader te trillen. Hij gaf zijn zoon kussen die niet nog eens herhaald zouden worden en zich opheffend met zijn vleugels vliegt hij voorop en is hij bezorgd om zijn metgezel, net als een vogel die zijn jonge kroost naar buiten leidde in de lucht vanaf het hoge nest en hij spoort aan te volgen en hij leert verdomde kunsten en hij beweegt zelfs zijn eigen vleugels en hij kijkt om naar de vleugels van zijn zoon.

Icarus is overmoedig
Iemand, terwijl hij vissen probeert te vangen met een trillende hengel of een herder steunend op een stok of een ploeger op een ploegstaart, zag hen en stond stomverbaasd en hij geloofde dat het goden waren, die de hoge hemel konden doorkruisen. En reeds lag Samos, aan Iuno gewijd, aan de linkerkant, achtergelaten waren Delos en Paros , rechts lag Lebinthos en Calymne rijk aan honing, toen de jongen zich begon te vermaken over zijn dappere vlucht en zijn leider in de steek liet en getrokken door begeerte naar de hemel hoger zijn weg koos: de nabijheid van de verzengende zon maakt de geurige was, de verbinding van de veren zacht. Gesmolten was de was: hij slaat met zijn naakte armen en omdat hij zijn roeituig mist vangt hij geen enkele lucht meer op, en zijn mond die de naam van zijn vader schreeuwt wordt opgevangen door het blauwe water, dat zijn naam ontleend heeft aan hem.

Verdriet én vreugde
Maar de ongelukkige vader, die al geen vader meer was zei: ‘Icarus, Icarus,', ‘waar ben je? In welke regio moet ik jou zoeken?' Icarus, zei hij steeds: en ineens zag hij veren in de zee, en hij vervloekte zijn eigen kunsten, en hij vertrouwde het lichaam toe aan het graf, en het land is genoemd naar degene die er begraven is. Een luid snaterende patrijs zag vanaf een modderige greppel hem, die het lichaam van zijn ongelukkige zoon in een grafheuvel plaatste en klapte met zijn vleugels en hij getuigde van zijn vreugde door gezang: een unieke vogel toen en niet gezien in eerdere jaren en onlangs vogel gemaakt, als een lang aanklacht voor jou, Daedalus.