Hoofdstuk 2, tekst 5: Lusteloos in de lente

Lusteloos in de lente
De lichte Zephier steekt op
en de lauwe Zon komt tevoorschijn:
reeds opent de aarde haar schoot,
ze stroomt over van haar lieflijkheid.
De purperen Lente is tevoorschijn gekomen,
trekt haar eigen versieringen aan,
bestrooit de aarde met bloemen,
het hout van de bossen met bladeren.
De viervoeters bouwen hun slaapplaatsen,
en de vogels hun zoete nesten,
tussen het bloeiende hout
bezingen ze hun vreugde.
Wanneer ik dat met mijn ogen zie
en wanneer ik met mijn horen hoor,
ach, word ik in plaats van door zo grote vreugdegevoelens
vervuld door zo grote zuchten.
Wanneer ik voor mij alleen zit
en, dit overwegend, bleek ben,
(dan), als ik toevallig mijn hoofd optil,
hoor noch zie ik.
Luister jij, omdat het lente is,
tenminste goed en bekijk aandachtig
de bladeren, bloemen en weiden,
want mij ziel is uitgeput.