Hoofdstuk 1, tekst 6: Een wonder van Sint Nicolaas

In een (zekere) tijd trof een erge hongersnood het hele gebied van de heilige/Sint Nicolaas zo, dat (aan) allen voedsel te kort schoot. Toen de man van God echter hoorde dat schepen beladen met tarwe in de haven waren aangemeerd, vertrok hij meteen daarheen en vroeg de zeelieden [lett.: terwijl hij de zeelieden vroeg] dat ze tenminste met telkens honderd schepels per schip de mensen die aan de hongersnood leden zouden helpen/om te helpen. Zij (antwoordden) hem:
5 ‘Wij durven (dat) niet, vader; omdat er gemeten is te Alexandrië, behoort het dat wij/moeten wij (dat) in de graanschuur van de heerser afleveren.’ Tegen hen zei de Heilige: ‘Doe nu, wat ik zeg, en ik beloof jullie in de kracht van God, dat jullie geen tekort zullen hebben bij de ontvanger van de koning.’ Toen ze dat hadden gedaan en dezelfde maat/hoeveelheid, als/die ze in Alexandrië hadden ontvangen, afgeleverd hadden aan de dienaren van de heerser,
10 berichtten ze het wonder en verhieven God in zijn dienaar met prachtige lof/hieven een loflied aan op God in zijn dienaar. De man van God verdeelde nu het koren volgens de behoefte/gebrek van ieder zo, dat het op wonderlijke wijze voor [in] twee jaar niet alleen overvloedig aanwezig was voor het levensonderhoud, maar ook voor het gebruik van zaad/als zaad/om te zaaien.