Hoofdstuk 11, tekst 8: Het einde van Hannibal

Hannibal had altijd al een dergelijk einde van zijn leven in zijn geest voorzien, zowel omdat hij de onverzoenlijke haat van de Romeinen jegens hemzelf zag, als omdat hij absoluut niet vertrouwde op de betrouwbaarheid van koningen. Van Prusias had hij echter de onbetrouwbaarheid ook ervaren; hij had ook gehuiverd voor de komst van Flamininus, als fataal voor hemzelf. Voor alle gevaren van alle kanten, had hij, opdat hij altijd een of andere voorbereide route voor de vlucht had, zeven uitgangen uit zijn huis gemaakt, en uit deze had hij bepaalde (uitgangen) verborgen (gemaakt), opdat ze niet door bewaking ingesloten konden worden. Maar de zware macht van koningen laat niets niet onderzocht, wat ze willen dat onderzocht wordt. Ze hebben de omtrek van het hele huis zo met wachtposten afgesloten, dat niemand vandaar kon ontsnappen. Nadat bericht was dat soldaten van de koning in de hal waren, heeft Hannibal, nadat hij geprobeerd had via de achterdeur, die het meest afgelegen en met de meest verborgen uitgang was, te vluchten, zodra hij merkte dat ook deze door een te hoop lopen van soldaten geblokkeerd was en dat alles rondom afgesloten was door wachten, die verspreid waren neergezet, het vergif geëist, dat hij al veel eerder van te voren had klaargemaakt voor dergelijke situaties. ‘Laten we het Romeinse volk,’ zei hij, ‘bevrijden van hun langdurige zorg, aangezien ze vinden dat het te lang zou duren de dood van een oude man af te wachten. Noch een grote noch een gedenkwaardige overwinning zal Flamininus behalen op een ongewapende en verraden man. Hoezeer evenwel de gewoonten van het Romeinse volk zijn veranderd, zal deze dag al tot bewijs zijn. Hun voorvaders hebben koning Pyrrhus, een gewapende vijand, toen hij z’n leger in Italië had, gewaarschuwd dat hij op moest passen voor vergif; dezen hebben een oud-consul als gezant gestuurd, om Prusias te adviseren om door een misdaad zijn gastvriend te doden.’ Nadat hij vervolgens een vloek had afgeroepen over het hoofd en rijk van Prusias en terwijl hij, de goden van de gastvriendschap als getuigen van het schenden van de gastvrijheid aanriep, heeft hij de beker leeggedronken. Dit was het einde van het leven van Hannibal.