Hoofdstuk 16, tekst 1D: De uitvaart van Britannicus

1 Dezelfde nacht verenigde de moord op Britannicus en zijn verbranding, nadat vantevoren de benodigdheden voor de begrafenis waren geregeld, die bescheiden waren. Op het Marsveld is hij echter bijgezet onder zulke hevige stortregens, dat het volk meende dat de toorn der goden kenbaar werd gemaakt tegen een misdaad 5 die ook de meeste mensen vergeven, overwegende dat broedertwisten oud zijn en dat een regering/macht niet te delen is. De meeste schrijvers van die tijd leveren over dat op talrijke dagen/herhaaldelijk voor zijn dood Nero zich heeft vergrepen aan de onschuld van Britannicus, opdat zijn dood niet vroegtijdig, noch gruwelijk kon lijken, hoewel deze tijdens de plechtigheid van de maaltijd, terwijl er zelfs geen tijd was gegeven om zijn zusters te omhelzen, voor de ogen van een aartsvijand snel is voltrokken jegens die laatste nakomeling van de Claudii, die (al) eerder door ontucht dan door gif was bezoedeld.
10 Met een edict rechtvaardigde Nero de haast van de uitvaart, terwijl hij eraan herinnerde dat het zo door de voorouders was ingesteld om uitvaarten van jeugdige personen aan de ogen te onttrekken en niet lang te laten duren door lijkredes of een optocht. Maar dat, nu hij de steun van een broer had verloren, zijn hoop/verwachtingen in de staat waren gelegen en dat de keizer des te meer door de senatoren en het volk gekoesterd moest worden, die/daar hij als enige was overgebleven van een familie die bestemd was voor de hoogste top.