Hoofdstuk 11, tekst 1B: Een ongewone wedstrijd (57.4-11)

1 In dit permanente legerkamp was, zoals dat gaat in een meer lange dan heftige oorlog, een voldoende vrij komen en gaan, toch meer voor de officieren dan voor de soldaten. De prinsen (met name) brachten soms hun vrije tijd door met maaltijden en drankpartijen. Toen zij toevallig aan het drinken waren bij Sextus Tarquinius, waar ook Collatinus Tarquinius dineerde, de zoon van Egerius, kwamen hun vrouwen ter sprake. Ieder prees zijn eigen vrouw op buitengewone wijzen. Daarna, toen er wedijver was ontstaan, 5 zei Collatinus dat er geen woorden nodig waren; dat dít in weinig uren geweten kon worden, hoezeer zijn Lucretia de andere vrouwen overtrof. ‘Waarom niet, als de kracht der jeugd in ons zit, bestijgen we de paarden en bekijken we met eigen ogen de karakters van onze vrouwen? Laat dit voor ieder het beste bewijs zijn, wat bij een onverwachte komst van de man zich voor zijn eigen ogen heeft afgespeeld.’ Zij waren aangeschoten door de wijn. ‘Kom vooruit!’ riepen allen. Na hun paarden in galop te hebben gebracht/in galop vlogen ze weg naar Rome. Toen ze daar, terwijl de eerste duisternis inviel, waren aangekomen, gingen ze vervolgens naar Collatia. Daar troffen ze Lucretia helemaal niet zoals de schoondochters van de koning, die
10 ze hun tijd hadden zien doorbrengen tijdens de maaltijd en in overdaad met leeftijdgenoten, maar laat in de nacht bezig met wol temidden van bij lamplicht werkende slavinnen, gezeten midden in het huis. De eerste prijs van de vrouwenwedstrijd viel Lucretia ten deel. De arriverende man en de Tarquinii werden vriendelijk ontvangen. De zegevierende echtgenoot nodigde de prinsen vriendelijk uit. Daar maakte een slechte wellust om Lucretia met geweld te verkrachten zich meester van Sextus Tarquinius. Zowel haar schoonheid als haar bewezen kuisheid spoorden hem aan. En toen (weliswaar) keerden ze na het nachtelijke kwajongensspel terug naar het legerkamp.