Hoofdstuk 32, tekst D: Hadrianus' einde

1. Hadrianus was een man met een optimale gezondheid. Een zekere vriend van hem zei eens: "Als Hadrianus niet zo gezond zou zijn, zou hij niet zoveel landen bezoeken en dan zou hij niet overal zoveel gebouwen bouwen." Hoewel hij altijd de gewoonte had met naakt hoofd te zijn, zelfs bij de grootste en koude regenbuien , toch werd hij tenslotte ziek waardoor hij in bed moest blijven.
6. Om deze rede moest hij nadenken over opvolgers. Maar alle mannen die hij geschikt achtte, haatte hij als toekomstige keizers. Hij had zelfs nagedacht over Servianus, die de man van zijn zuster en een oude man van 90 jaar oud was. Maar nadat hij in Tivoli door een bloeding bijna bij het eind was gekomen, dwong hij Servianus te sterven, zodat hij hem niet overleefde en keizer werd. Om die reden zegt men dat Servianus dringend tot de goden smeekte: "Slechts dit, o goden, smeek ik jullie dringend: verleng het leven van Hadrianus, zelfs als hij de dood verlangt." Ook vele anderen zijn gedood, of openlijk of door een hinderlaag. Tenslotte besloot hij Antoninus, die later de 'vrome' werd genoemd, als zoon en opvolger te adopteren.
17. Zulke woorden, zoals is overgedragen, zijn aan hem gezegd door Hadrianus: "Het lot is vaak onrechtvaardig, omdat het aan de beste mannen of geen enkele of zeer slechte zonen geeft. Nu, omdat aan mij geen zonen zijn geboren, heb ik besloten jou, Antoninus, te adopteren. Want, als er aan mij een zoon zou zijn geboren, zou hij niet beter dan jij zijn. Tenslotte is Hadrianus door zo'n grote afkeer van het leven aangedaan, dat hij beval hem te laten doden door middel van een zwaard of door gif. Maar Antoninus vroeg, dat hij de ziekte met kalme geest verdroeg. Uiteindelijk ging hij door bloedingen en van de senatoren wordt gezegd dat zei hem zozeer haatten, dat zij zijn besluiten ongeldig wilde laten worden. En Hadrianus zou niet goddelijk genoemd zijn, als Antoninus dat niet had gevraagd. Daarom vinden velen dat Antoninus de 'vrome' wordt genoemd.