Tusc. Disp. 5c. Slachtoffer van zijn eigen angsten

En omdat hij twee vrouwen had, Aristomache, stadgenote van hem, en verder Doris uit Locris, frequenteerde hij hen ’s nachts alleen op voorwaarde, dat hij van te voren alles (liet) controleren en doorzoeken. En toen hij een brede gracht had gelegd rond (het bed in) de slaapkamer, en het oversteken van die gracht mogelijk had gemaakt door een houten bruggetje, draaide hij juist dat weg, wanneer hij de deur van de slaapkamer had gesloten. En omdat hij niet op voor ieder toegankelijke podia durfde te gaan staan, had hij eveneens de gewoonte om vanaf een hoge toren in het openbaar te spreken.
En toen hij (eens) een balspel wilde doen - want dat deed hij vaak hartstochtelijk - en zijn kleed neerlegde, zegt men, dat hij zijn zwaard overhandigde aan de jongeman die hij beminde. Toen hier(bij) een vriend een grapje makend gezegd had: ‘Jij vertrouwt aan hém tenminste je leven toe’ en de jongeman (erom) gelachen had, liet/beval hij beiden (te) doden, de één, omdat hij een methode had laten zien om hem te doden, de ander omdat hij met dit woord door zijn lach ingestemd had.
En door deze daad heeft hij zo’n verdriet gehad, dat hij in zijn (hele) leven niets ergers verdragen heeft; hij had immers hem, die hij hartstochtelijk bemind had, gedood. Zo worden de hartstochten van onbeheerste mensen naar tegengestelde kanten uiteengetrokken. Omdat je de ene hebt bevredigd, moet je aan de andere weerstand bieden.