AUC 7.6 (p.139, rr.56-64); Marcus Curtius offert zich op (2)

...dat [hij], nadat er een stilte was ontstaan, kijkend naar de tempels van de onsterfelijke goden, die boven het forum uitsteken, en naar het Capitool en nu eens zijn handen naar de hemel uitstrekkend, dan weer in de openstaande kloof (kloven) van de aarde naar de schimmen van de onderwereld, zichzelf tot zoenoffer bestemd heeft; dat [hij] zich vervolgens, zittend op een (zijn) paard dat zoveel als hij kon versierd was, gewapend in de kloof heeft geworpen; en dat geschenken en vruchten op hem bijeen zijn geworpen door de menigte mannen en vrouwen en dat het Curtische meer niet is genoemd naar die oude soldaat Curtius Mettius van Titus Tatius, maar naar hem. Ik zou alle mogelijke moeite doen (Het zou [mij] niet aan moeite ontbreken), als enige weg de onderzoeker naar de waarheid zou leiden: [maar] nu moeten we vasthouden aan de overlevering van de dingen, omdat het verre verleden zekere betrouwbaarheid onmogelijk maakt; en de naam van het meer op grond van dit recentere verhaal is aannemelijker.