Cicero Epistulae Ad Familiares 14. 2

Denk niet dat ik aan iemand langere brieven
schrijf, tenzij als iemand aan mij meerdere dingen geschreven heeft, aan wie ik meen
terug te moeten schrijven; noch heb ik immers (iets) om te schrijven, noch
doe ik in deze tijd iets met meer moeite. Maar naar jou en naar
ons Tulliaatje kan ik niet zonder zeer veel tranen
schrijven. Ik zoe immers dat jullie zeer ongelukkig zijn, (jullie) van wie ik
altijd gewild heb dat jullie zeer gelukkig zijn, en dat had ik tot stand moeten brengen en,
(dat) zou ik als wij/ik niet zo angstig geweest waren/was, tot stand gebracht hebben. Van onze
Piso houd ik zeer veel door/wegens zijn verdienste. Hem heb ik, zo(veel) als ik kon, per
brief aangespoord en dank betuigd, zoals ik verschuldigd was. Ik begrijp dat
jij je hoop (gevestigd) hebt op de nieuwe volkstribunen.
Dat zal vaste (hoop) zijn, als de bereidheid/wil van Pompeius er/vast zal zijn; maar voor
Crassus vrees ik toch. Ik zie dat door jou althans alle dingen zeer dapper en
met zeer veel liefde gedaan worden, en ik verwonder me niet daarover, maar betreur een situatie
van die aard, dat mijn ongeluk/ellende verlicht wordt door zo grote ellende van jou.
Want Publius Valerius, een gedienstig man, schreef naar mij dit, wat
wat ik met zeer veel geween gelezen heb, (namelijk) hoe jij
van de tempel van Vesta naar de Tabula Valeria gevoerd/gebracht was.
Ach, mijn licht, mijn verlangen, vanwaar/van wie allen gewoon waren
hulp te vragen, dat jij nu , mijn Terentia, zo gekweld wordt, zo
(terneer) ligt in tranen en (het vuil van) rouw, en dat dit gebeurt door mijn schuld, (ik)
die de anderen gered heb, opdat wij te gronde gingen.

(3-4)
Wat jij schrijft over het huis, dat wil zeggen over de open ruimte, ik zal mij werkelijk dan
pas toeschijnen hersteld/schadeloos gesteld te zijn, als dat (huis) voor ons zal zijn
hersteld; maar die dingen liggen niet in onze hand ; dat
betreur ik dat die kosten die gemaakt moeten worden neerkomen op de schouders van jou
ongelukkige en berooide. Maar als de zaak voltooid wordt,
zullen wij alles bereiken; maar indien hetzelfde lot ons
zal (blijven) neerdrukken, zul jij ongelukkige dan ook jouw overblijfselen weggoien? Ik bezweer/smeek
je, mijn leven, sta toe dat, wat de uitgaven betreft, anderen, die
kunnen, als ze tenminste willen, (deze) ondersteunen, en kwel niet,
als je van me houdt, die zwakke gezondheid van jou. Want jij staat mij
voor ogen dag(en) en nacht(en). Ik zie dat jij alle werkzaamheden/inspanningen
op je neemt; ik ben bang dat je dat niet uithoudt/volhoudt, maar ik zie dat alles
op jou neerkomt. Daarom, opdat wij dit, wat jij hoopt en wat je doet,
bereiken, zorg voor je gezondheid. Ik weet niet aan wie ik moet schrijven,
behalve aan hen, die aan mij schrijven, of aan hen, over
wie jullie iets aan mij schrijven. Aangezien het jullie zo behaagt,
zal ik niet verder weggaan; maar ik zou willen dat jullie zo vaak mogelijk
een brief sturen, vooral als er iets vasters/zekerders is, (in) dat wat
wij hopen. Het ga jullie goed, mijn verlangens, vaarwel. Meegegeven op 5 oktober,
vanuit Thessalonica.