Metamorphoses X, 717 - 727

Rijdend op haar lichte wagen midden door de lucht had de Cythereïsche
Cyprus nog niet bereikt met de zwanenvleugels;
uit de verte herkende zij het gekreun van de stervende en de witte
vogels boog/stuurde zij daarheen en zodra zij vanuit de hoge (boven)lucht
de ontzielde/dode zag en het lichaam wentelend in zijn eigen bloed,
sprong zij van de wagen en tegelijk scheurde zij haar kleed en tegelijk
rukte zij haren uit sloeg zij met haar handen, die het niet verdienden, op haar borst.
Terwijl zij klaagde over het (nood)lot, zei zij "Maar toch zal niet alles in jullie
macht zijn, herdenkingstekens van mijn rouw zullen blijven
voor altijd, Adonis, en de herhaalde verbeelding van jouw dood
zal voortdurend jaarlijkse nabootsing van ons rouwmisbaar teweegbrengen."