Metamorphoses III, 437 - 464

Hem kan niet (de zorg voor) Ceres/voedsel, hem (kan) niet de zorg voor rust
vandaar wegtrekken, maar uitgestrekt liggend in het schaduwrijke gras
kijkt hij naar de leugenachtige schoonheid met onverzadigbae ogen
en door zijn eigen ogen kwijnt hijzelf weg; en zich een weinig oprichtend,
terwijl hij zijn armen uitstrekt naar de rondom staande bomen,
zegt hij: "Ach bomen, heeft er wel iemand op wredere wijze bemind/liefgehad?
Jullie weten (dat) immers en jullie waren voor velen een geschikte schuilplaats.
Herinnerinneren jullie je wel iemand, omdat zovele eeuwen van jullie leven verstrijken,
die zo weggekwijnd is, in jullie lange leven?
En hij bevalt (me) èn ik zie (hem), maar wat ik èn zie èn (mij) bevalt,
vind ik toch niet" (heeft een zo grote vergissing de liefhebbende/minnaar in zijn greep?)
"en opdat ik (daardoor) des te meer verdriet/pijn heb, noch een geweldig grote zee scheidt ons
noch een (lange) weg/afstand noch bergen noch (stads)muren met gesloten poorten;
wij worden verhinderd door een (heel) klein beetje water. Hij begeert zelf vastgehouden/omarmd te worden;
want zo vaak als wij/ik onze/mijn kusmondje(s) uitstrekken naar het heldere water,
zo vaak ook richt hij zich met achterovergebogen gezicht/mond op naar mij.
Je zou kunnen denken dat (hij) aangeraakt kan worden; het is zeer klein wat de geliefden in de weg staat.
Wie je ook bent, kom eruit hierheen! Waarom bedrieg je mij, (als) enige (geliefde) jongen
of waarheen ga je weg, wanneer naar je gereikt/verlangs wordt? Zeker is het noch mijn schoonheid
noch mijn leeftijd, die je ontvlucht en ook nimfen hebben mij bemind.
Je belooft mij enige hoop met je vriendelijke/dierbare gezicht,
en wanneer ik mijn armen naar jou uitstrekte, strek jij uit eigen beweging (je armen naar mij) uit;
wanneer ik lachte, lach jij terug; ook heb ik dikwijls jouw tranen opgemerkt,
wanneer ik huilde; ook zend je tekens terug door een hoofdknik
en , voorzover ik vermoed door/opmaak uit de beweging van je mooie mond,
stuur je (ook) woorden terug die onze/mijn oren niet bereiken.
Dat ben ik! Ik heb het gevoeld/ingezien, en niet bedriegt mijn beeltenis mij.
Ik word verteerd door liefde voor mezelf. ik zet de vlammen in gang en verdraag ze.