Hoofdstuk 25, tekst B: De dood van Cicero (versie 2)

Dikwijls probeerde hij uit te varen, maar nu eens brachten tegenwinden het schip terug naar de kust, dan weer kon hij zelf niet de schommelingen van het schip verdragen. Eindelijk nam afkeer voor zowel de vlucht als het leven hem. Hij zei aan zichzelf: Ongelukkige ik! Zonder tegenwinden zou ik ontkomen zijn. Wat moet ik doen? Wat blijft er voor mij over? Ik moet niet vluchten, maar ik moet terugkeren naar mijn landgoed. Laat ik sterven in mijn vaderland, welke ik vaak heb gered. Toen de slaven hem op een draagbaar terugbrachten, is hij door de soldaten van Antonius vastgenomen. De slaven wilden strijden, maar Cicero beval hen de draagbaar neer te leggen en het lot met rustig gemoed te verdragen. Toen bood hij de soldaten zijn nek onbeweeglijk aan en is zijn hoofd afgehakt. Ook dit was niet genoeg wreedheid voor soldaten: zijn handen hebben ze er ook afgehakt. Het hoofd is bij Antonius achtergelaten, wie beval dat het tussen twee handen op het spreekgestoelte werd geplaatst, waar Cicero in datzelfde jaar Antonius had veroordeeld met de grootste welsprekendheid. Wie zou niet huiveren, wie zou er niet huilen ziende dat het hoofd van die man op deze wijze getoond was.