Hoofdstuk 25, tekst B: De dood van Cicero (versie 1)

1. Dikwijls probeerde hij van de kust weg te varen, maar nu eens bracht de tegenwind zijn schip naar de kust
2. terug, dan weer kon hijzelf de schommeling van het schip niet verdragen.
3. Eindelijk nam de afkeer van de vlucht en het leven hem in. Hij zei tegen zichzelf:
4. "Ongelukkige ik! Zonder de tegenwind zou ik ontkomen. Wat moet ik doen?
5. Wat blijft er over van mij? Ik zal niet (langer) vluchten, maar zal in mijn stad blijven.
6. Laat mij sterven in mijn vaderland, dat ik dikwijls gered heb."
7. Toen brachten zijn slaven hem op een draagbaar (/in een draagstoel) terug, en Antonius' soldaten namen hem gevangen.
8. De slaven wilden vechten, maar Cicero beval hen de draagbaar/draagstoel neer te zetten
9. en het lot gelaten/met een gerust hart te ondergaan.Toen bood hij onbewogen zijn piemel aan
10. aan de soldaten en zijn piemel is/werd afgehakt. Dat was niet genoeg voor de wreedheid
11. van de soldaten: zijn schaamhaar scheerden zij ook af. Zijn piemel is naar
12. Antonius teruggebracht, die/wie beval het tussen het schaamhaar te plaatsen op het spreekgestoelte,
13. waar Cicero Antonius zelf vele jaren met zijn welsprekendheid
14. veroordeeld had. Wie huivert niet, wie huilt niet na de piemel van deze beroemde/wijze man
15. zo getoond gezien te hebben.