Hoofdstuk 22, tekst B

Huilend zei ze: ‘O Gaius, jou zend ik niet weg als (volks)tribuun naar het
spreekgestoelte, en ook niet naar een oorlog, maar naar hen die jouw broer hebben gedood! Door geweld van wapens, niet door woorden worden meningsverschillen nu opgelost.De consul wil slechts één ding: jou doden. Jij zult gedood worden en allen met jou! Maar door jouw dood zal de staat niet worden geholpen. Waarom ga je weg en laat je mij achter? Ik smeek je, bezet de Aventijn niet (lett.: wil niet bezetten).’ Gaius heeft zich echter uit de omhelzing van zijn vrouw losgerukt en ging niets zeggend weg. De consul had veel burgers te (naar) de wapen(s) geroepen, die zich allen op de Aventijn hadden verzameld. Zodra Gaius met de zijnen verscheen, ging de consul de strijd aan, waarin veel vrienden van Gaius werden gedood. Gaius zelf probeerde te vluchten. Terwijl hij vluchtte, verzwikte hij echter zijn enkel. Toen beval hij een trouwe slaaf hem te doden. Het hoofd van Gaius werd door een zekere Septimoleus naar de consul gebracht, die voor het hoofd een evenzo groot gewicht aan goud had beloofd. Het gerucht gaat dat Septimoleus toen de hersenen uit het hoofd heeft genomen en er lood in heeft gegoten.