Tekst 6.3: Kussen en gefluister

Terwijl de rovers zich dus zat dronken met wijn, speelde Haemus met grote ijver de rol van de kok. Intussen echter, alsof hij bepaalde benodigheden zocht die hij nodig had om het feestmaal te bereiden, ging hij af en toe de plaats binnen waar ik en het meisje samen waren opgesloten, en hij bracht haar voedsel en wijn. En deze geschenken nam het meisje graag aan! Meer nog, ze gaf voor wat de rover haar schonk kusjes terug. Ook spraken ze met gedempte stem tegen elkaar, maar ik kon hun woorden niet opvangen, hoewel ik mijn lange oren zo ver mogelijk opspitste.
Daarom werd ik meer en meer boos op haar en viel ik bij mezelf uit tegen haar: Hé zeg, ontrouw meisje, vergeet jij zo gauw je verloofde en omhels en kus je die gemene leider van de rovers? Knaagt jouw geweten dan niet en vrees jij Juno, de godin van het huwelijk niet? Of volstaat dit uiterst grote gevaar, waarin we tot nu toe nog altijd verkeren, voor je nog niet? Ik smeek je, gebruik je verstand! Want wat zal er gebeuren als de rovers dit merken? O, menselijk geslacht, hoe bedrieglijk en trouweloos ben je!
En aangezien dit ene meisje zo gemakkelijk van haar verloofde naar een rover overliep, veroordeelde ik al heel het menselijk geslacht.