Hoofdstuk 23, vertaling 1: Een verguld schoentje

Cornelius zit in het werkvertrek terwijl hij verdriet heeft. Het is de achtste dag na de dood van de echtgenote. Vandaag heeft Cornelius met de verwanten haar begraven. Nadat de zon opgekomen was, werden allen verzameld. Cornelius omhelsde de echtgenote. “Ik zal je nooit vergeten,” verzekerde hij. De stoet van mannen, van vrouwen, van kinderen werd opgesteld. Spoedig vertrokken allen met groot geklaag. De echtgenote, is met dit manier, met de laatste reis van huis naar buiten gedragen.
Wat later is men aangekomen bij de crematieplaats. Daar was een brandstapel opgebouwd, op welke een lijkbaar op geplaatst werd. Door het lijk heen werden reukwaren en bloemen gestrooid. Dan had Cornelius naar voren gestapt en hij zei: “De kledingstukken, de juwelen, allen de dierbare bezittingen voor je plaats ik op de brandstapel. Zo zal voor je niets ontbreken na de dood.”
Nadat hij dit had gezegd, stak hij de brandstapel met een fakkel aan. Zoals de gewoonte was wachtten alle het einde van het vuur. Tenslotte is men naar huis teruggegaan.
Eindelijk is Cornelius alleen; Hij denkt na over de dag nadat hij is voorbijgegaan. Het huis is stil. Plotseling echter hoort hij het geluid van de stappen. Langzaam draaide hij zich om. Hij werd bang gemaakt. Hij ziet dat iets in beweging wordt gebracht bij de duisternis. Dan onderscheidt hij het beeld van de echtgenote. “Dierbare, zal jij naar ons terugkeren…?” begint Cornelius, maar die roept zeer boos uit: ‘Jij was altijd weliswaar nonchalant, maar vandaag wel het meeste. Jij vergat een van beide vergulde schoentjes! Ik vond haar niet tussen de assen.”
Vervolgens verdwijnt zij.
Cornelius probeert overal het schoentje te vinden, welke hij tenslotte vindt onder de kist. De volgende dag verbrandt hij het ook terwijl hij zegt: “Haast je, schoentje tot mijn ongeduldige echtgenote. Zo zal eindelijk voor die de aangename rust ten deel vallen.”