ODYSSEE 9, 395 - 414 De cycloop Polyphemus

En hij begon vreselijk luid te jammeren, en de grot weergalmde rondom,
en wij, bang geworden, renden weg. En hij rukte de paal
uit zijn oog, (de paal) besmeurd met veel bloed.
Die (paal) wierp hij vervolgens met zijn handen van hem(zelf) weg, buiten zichzelf zijnde,
en hij riep luid de Cyclopen, die (natuurlijk) rondom hem
woonden in grotten verspreid over de de winderige bergtoppen.
En toen ze zijn geschreeuw hoorden kwamen zij, de een van deze, de ander van die kant,
en terwijl zij rond de grote bleven staan vroegen zij wat hem kwelde:
"Waarom toch heb je zozeer gekweld, Polyphemus, zo (luid) geschreeuwd
door de goddelijke nacht, en ons slapeloos/wakker gemaakt?
Toch niet drijft iemand van de stervelingen tegen jouw wil jouw kleinvee weg?
Toch niet probeert iemand jouzelf te doden door list of geweld?"
En tot hen sprak op zijn beurt vanuti de grot de krachtige Polyphemus:
"O vrienden, Niemand probeert mij te doden met list of geweld.
Ën zij spraken antwoordend de gevleugelde woorden:
"Als dan niemand jou geweld aandoet, terwijl je alleen bent,
is het volstrekt niet mogelijk de ziekte van de grote Zeus af te weren,
maar jij moet bidden tot je vader de heerser Poseidon."
Zo dan spraken zij terwijl zij weggingen, en mijn eigen hart begon te lachen,
omdat/hoe mijn naam en voortreffelijke slimheid (hem) hadden misleid.