Hoofdstuk 26, tekst 2: De begrafenis

De begrafenisstoet heeft grotendeels de weg, die langs de Tiber leidt, aan de andere kant van eht Mercellus Theater gevolgd. Sommigen hebben haar (de stoet) vergezeld, anderen hebben de pracht en praal bewonderd. Lucius en Marcus, die vol ontzag (en respect) de baar gevolgd, imiteerden het geweeklaag van anderen. Door de Porta Triumphalis heeft de stoet de stad eindelijk verlaten en, na de brug betreden te hebben, bereikt zij de weg die naar de andere oever lijdt. Hiervandaan leidde de lijkbezorger de stoet naar de akker op de Vaticanus. Daar heeft hij even gewacht en zodra allen samengekomen waren is hij voortgegaan naar de crematieplaats aan de voet van de Vaticaanse berg, die vlakbij het Circus van Gaius (=Caligula 37-42 n.C) en Nero (54-68 n.C) ligt. Een hoge brandstapel was opgebouwd, waarop de baar is neergelegd. Verre verwanten en familieleden sprenkelen/strooien allen reukwerk/olie en bloemen over de baar. Toen opende en sloot vader Flavus plechtig de ogen van de overledene en drukte een laatste kus op het gezicht. Vervolgens stak hij van onderen de brandstapen met een fakkel aan. Zoals de gewoonte was, wachtten allen op het einde van het vuur. Eindelijk zijn de overblijfselen die met wijn geblust zijn, in een urn gedaan. Marcus en Lucius wisten dat opa zich vroeger het graf, op de helling van de berg graven, zoals huizen, waren langs de nauwe/smalle weg gebouwd; ook hadden ze deuren. Dat graf leek klein te zijn maar een zeer rijk versierd gedenkteken en opa niet onwaardig. Nadat lucius en Marcus de hele plechtigheid ervaren hadden, zijn ze opnieuw de weg opgegaan. Ze meenden dat zij vaak terug zouden gaan en daar aanwezig zouden zijn bij dodenoffers en dodenmaaltijden. Ze wisten dat spoedig zijn laatste opschrift boven de deur ingebeiteld zou worden. Lucius had de woorden al uit zijn hoofd geleerd:

Aan de goddelijke schim M. Claudius Flavus
afkomstig uit Nemaussus (Nimes)
praefectus castrorum Noviomagensis (Nijmegen)
Dapper en welgezind
Die heeft geleefd jaren 73