Hoofdstuk 21, tekst 2

Rhea Silvia, de moeder van Romelus en Remus, wie later de Stad (Rome, hoofdletter) stichtten, was de dochter van koning Numitor. Amulius, de oom van Rhea, had zijn broer Numitor beroofd van het koningschap. Tegelijk had hij Rhea gedwongen de Vestaalse kleding aan te trekken omdat hij dergelijk dingen bij zichzelf bedacht. "Als Rhea Silvia zonen gebaard zal hebben, zullen zij zonder twijfel mij de macht ontnemen." Maar als ik Rhea Silvia tot Vestaalse Maagd gemaakt zal hebben, zal zij nooit zonen baren. Dat wat hij vreesde kon hij toch niet vermijden.
Bedroefd putte Rhea op een dag bij de rivier water. 'Als Amulius niet op de vlucht gejaagd zal zijn', zei ze tegen zichzelf, 'dan zullen ik en mijn vader Numitor nooit een gelukkig leven leiden. Wanneer zal Amulius tegengehouden worden? Wie zal ons redden? Hoe zullen wij van de wrede koning worden bevrijd?'
Plotseling stond daar Mars, de god van de oorlog, voor haar ogen, die het volgende zei: "O mooie Rhea, wees niet bang. Vertrouw op mij: Ik zal je niet schaden, integendeel, ik zal je helpen. Want als je bij mij zal hebben gelegen ("geslapen"), zal je spoedig een sterke tweeling baren.
Als deze jongens volwassen zullen zijn, dan zullen zij de schanddaden van de valse koning straffen. Amulius zal worden gestraft met de dood en het koningschap zal teruggegeven worden aan jouw vader.' Wie zal een god weerstand bieden?
Rhea weigerde niet. (Ze onthield zich niet aan Mars).
Ze gehoorzaamde aan het goddelijke verlangen en ze baarde Romelus en Remus.
Nadat dit aan Amulius was gemeld, besloot hij die moeder te straffen en de kinderen te doden. Hij beval de dienaren Rhea geboeid naar de kerker te sturen en de tweeling in de rivier de Tiber te laten verdrinken. Nadat de dienaren de kinderen van de moeder hadden weggenomen, legden ze hen in het water. Toch is datgene wat Amulius had gehoopt, niet gelukt. Want alles wat Mars gezworen had, is later uitgekomen.