Tekst 30: Ad portas (versie 2)

Over het gevecht, dat bij Cannae werd uitgevochten, was in de stad lange tijd niets zeker. Langzamerhand kwamen de eerste berichten aan over de nederlaag in Rome. De stad werd gevuld door geruchten. Overal werden bezorgde stemmen gehoord. Overal werden droevige gesprekken gehouden: "Wat is er met de Romeinse legioenen gebeurd? Hoe groot is het aantal doden? Wij zijn hier in de stad toch wel veilig? Rome zelf zal toch niet door Hannibal veroverd of zelfs vernietigd worden? Wij zullen toch niet allemaal gedood worden, of als slaven verkocht worden?" Bij alle tempels werd om hulp van de goden gesmeekt door grote menigten vrouwen, die huilden en schreeuwden: "Waar zijn onze echtgenoten en zonen en vaders, die door ons zeer lief worden gehad? Zijn ze allemaal dood? Jullie, die altijd door de Romeinen met grote eerbied worden vereerd, laten toch zeker niet toe dat dit gebeurt?"

Op het Forum was intussen ook een grote menigte mensen samengekomen. In stilte wachtten allen bij het senaatsgebouw op de uitspraak van de senatoren. De ogen van allen werden gericht op de deuren van het senaatsgebouw: "Wanneer zullen de deuren geopend worden? Wanneer zullen wij op de hoogte gesteld worden? Wanneer zal de waarheid gezegd worden?" Eindelijk kwam Quintus Fabius Maximus uit het senaatsgebouw naar buiten en hij zei: "Onze legioenen hebben een zeer grote nederlaag geleden. Het aantal doden is zeer groot. Zeer veel Romeinse families zullen in rouw worden ondergedompeld. Later zullen onze doden plechtig worden begraven, later zal een openbare tijd van rouw worden afgekondigd. Vandaag, echter, is onze stad in enorm gevaar. Als wij de muren niet zullen verdedigen tegen Hannibal, zal Rome gemakkelijk door hem worden veroverd. Dus vraag ik jullie, matrona's, om naar huis te gaan. Treur daar met persoonlijk verdriet, totdat de stad veilig zal zijn. Jullie, mannen, geef snel hulp! Bewaak de muren, want misschien zal Hannibal morgen al zijn legerkamp plaatsen bij de poorten van Rome!"