Tekst 20 (versie 2)

Spartacus was een geweldige gladiator, de slaaf van een nogal wrede gladiatorentrainer. Hij besloot te vluchten met de andere gladiatoren. De weggelopen slaven gingen naar de berg Vesuvius. De vlucht van hen bood ook de andere slaven de gelegenheid voor de vlucht aan. De meeste verlieten de akkers, waar ze een zeer ongelukkig leven leidden. Zij gingen naar Vesuvius met enorme vreugde, omdat Spartacus hen vulde met hoop op een beter leven. Zo groeide dagelijks het aantal weggelopen slaven meer en meer.

In Rome hebben het Romeinse volk en de senaat besloten de vlucht van de slaven te beëindigen, vooral omdat al enkele beroemde families een aantal slaven hadden verloren. Consuls hebben soldaten gestuurd, maar slechts enkele. Want zij meenden helemaal niet zeer groot gevaar van de menigte van slaven voor de soldaten van de Romeinse legioenen. Echter hebben de gladiatoren met hulp van de slaven de soldaten gemakkelijk gedood, omdat de aantallen van hen kleiner waren.

Na de overwinning zei Spartacus tegen de menigte van weggelopen slaven: Eerder waren wij slaven, nu hebben wij vrijheid! Wat is slechter voor ons? Wij verlangen toch zeker niet naar one te wrede meesters? Dood maakte mij zelfs minder bang dan hernieuwde slavernij. Maar wij konden hier niet blijven: zonder twijfel zitten er al meer Romeinse soldaten ons al achterna. Misschien is het beste Italië te verlaten en ergens anders een nieuw leven te beginnen. Wie durft het? Met Spartacus gingen 70000 slaven zo snel mogelijk naar de kust. Daar wachtten echter Romeinse legioenen hen op
De slaven vochten zeer moedig, maar na korte tijd overwinnen de soldaten hen. Later brachten de overwinnaars, 6000 slaven en de leider Spartacus naar Rome. Zij gaven de slaven de zwaarste straf. Naast de weg maakten zij hen allen aan kruizen vast. Na de dood van de slaven lieten zij de lichamen achter. Gedurende jaren waren vele lijken te zien, als waarschuwing: De meesters zijn meesters, de slaven zijn slaven