3, Ovidius, tekst: Callisto - onverwachte ontmoeting

Kijk, Arcas was er, de nakomeling van de dochter van Lycaeon (= Callisto), onwetend van zijn moeder, toen hij ongeveer zijn vijftiende verjaardag vierde. En terwijl hij wilde dieren achtervolgde, terwijl hij een geschikt bergwoud uitkoos, stootte hij op zijn moeder; die halthield nadat ze hem gezien had, en het leek alsof hij herkend werd. Hij deinsde terug en terwijl ze haar onbeweeglijke ogen eindeloos op hem gericht hield, voelde hij een hevige angst. En terwijl zij hevig verlangde dichterbij te naderen, stond hij op het punt haar borst te doorboren met een verwondend projectiel. De Almachtige hield het tegen, en tegelijk tilde hij én hen zelf én het goddelijke onrecht op, en tegelijk plaatste hij hen aan de hemel, nadat hij ze meegesleurd had door het lege luchtruim, en hij maakte hen tot naburige sterren.