Hoofdstuk 3 Loukios of de ezel 1D: Rivaliteit

Ik was qua andere dingen een ezel, maar qua geest en qua verstand was ik die man Loukios, zonder stem. Dus nadat ik Palaistra bij mijzelf vanwege haar vergissing vele verwijten had gemaakt en ik op mijn lip had gebeten, ging ik weg daarheen, waar ik wist dat mijn eigen paard stond en de andere echte ezel van Hipparchos. Toen zij bemerkten dat ik binnenkwam en bang waren geworden dat ik bij hen naar binnen ging om hun hooi op te eten, legden zij hun oren plat en waren zij bereid hun maag met de poten te verdedigen. En toen ik het begrepen had en ik mij ergens vrij ver van de ruif verwijderd had, lachte ik, terwijl ik stond, en mijn gelach was gebalk. Dan bedacht ik die dingen bij mijzelf: 'O, die stomme nieuwsgierigheid! Wat gebeurt er als er een wolf binnen zou komen of een ander beest? Ik loop het risico om te komen, terwijl ik niets slechts gedaan heb.' Terwijl ik die dingen overdacht, kende ik, de ongelukkige, niet de toekomstige ellende.