IX, 68

Wat heb jij te maken met ons, rampzalige schoolmeester, gehaat hoofd bij jongens en meisjes?
De hanen met kammen hebben de stiltes nog niet verbroken:
Reeds ga jij donderend te keer met woest gebulder en met zweepslagen.
De bronzen dingen, nadat de aanbeelden geraakt waren, weerklinken net zo zwaar,
Wanneer de smid de advocaat vastmaakt op het middelste van het paard.
Milder geschreeuw raast in het grote amfitheater,
Wanneer zijn menigte de overwinnaar met het kleine schild toejuicht.
Wij, de buurmannen, vragen om slaap - Niet de gehele nacht.
Want wakker zijn is licht, voortdurend wakker zijn is zwaar.
Laat jouw leerlingen gaan, wil jij, kletsmajoor, aannemend net zoveel als jij ontvangt opdat jij schreeuwt, opdat jij zwijgt.