Hoofdstuk 7, tekst 3: Het musje is dood

Treurt, o krachten van Venus en Cupido, en zo veel als er is van mensen die liefdevol zijn: de mus van mijn meisje is dood, de mus, de lieveling van mijn meisje, waarvan zij meer hield dan van haar eigen ogen - want hij was 't allerliefst en hij kende zijn meesteres zo goed als het meisje d'r moeder, en hij bewoog zichzelf niet van haar schoot, maar rondhuppelend nu eens hierheen dan weer daarheen, piepte hij onafgebroken alleen tot zijn meesteres: en hij gaat nu over een duistere weg daarheen, waarvandaan ze ontkennen dat iemand terugkomt. Maar moge 't jullie slecht vergaan, akelige duisternis van Hades, die al 't mooie verslindt: Zo een mooie mus hebben jullie van mij ontnomen! O onheil, o ongelukkige mus! Door jouw schuld zijn de gezwollen oogjes van mijn meisje rood door 't huilen!