Hoofdstuk 17, tekst B (versie 2)

1 Gaius Gracchus had erg verdriet over de moord op
zijn broer. ’s Nachts in een droom (ver)toonde zijn
broer Tiberius zich aan hem en zei: ‘Rome gaat te
gronde! Ik kom naar jou toe, omdat jij het volk en
(lagere) volk moet redden. Waarom ga je niet langs
(bij) mijn bondgenoten van vroeger?
5 Waarom red jij Rome niet met hen? Wil niet aarzelen/
Aarzel niet! Jij kunt niet vluchten!
Want er is hetzelfde lot voor jou als voor mij: wij sterven
voor het Romeinse volk.’
Toen verdween Tiberius. Geschokt door de droom
deed Gaius dat wat zijn broer gevraagd had.
10 Toen Gaius met de zijnen de Aventijn bezet had, riep
de consul het volk naar de wapens/te wapen en begon
het gevecht. Veel makkers/medestanders van Gaius
komen/kwamen om en Gaius zelf probeert/probeerde
te vluchten. Hij sprong van de tempel van Diana af en
verzwikte zijn enkel. Toen Gaius begreep, dat hij niet
aan zijn vijanden kon ontkomen, bood hij zijn keel
aan aan zijn slaaf.
15 Deze doodde zijn meester en snel daarna zichzelf
boven het lichaam van zijn meester. De consul had
voor het hoofd van Gaius een even groot gewicht (van)
goud beloofd. Daarom bracht een zekere
Septimuleius het hoofd van Gaius op een speer
gespietst. Ze zeggen, dat hij eerst de hersenen eruit
heeft gehaald en lood erin heeft gegoten!