Plato, Phaedo, 115b1 - 115d6 (versie 2)

Jullie moeten je dus brog stellen bij mij voor Crito, zei hij, met de tegovergestelde borg aan die waarmee
hij zich borg stelde/wilde stellen bij de rechters. Want hij stond er borg voor
dat ik wis en zeker zou blijven, maar jullie moeten er borg voor staan dat ik wis en zeker niet zal blijven wanneer
ik gestorven zal zijn, maar dat ik ga en vertrokken zal zijn, opdat Crito het makkelijker verdraagt, en
niet, wanneer hij ziet dat mijn lichaam of verbrand wordt of begraven wordt, intens bedroefd is
om mij omdat ik (volgens hem) gruwelijke dingen onderga, en (opdat) hij niet zegt bij de begrafenis dat hij of
Socrates opbaart of ten grave draagt of begraaft. Want weet goed, zei hij,
m'n beste Crito, dat het niet op de juiste manier spreken, niet alleen op zichzelf genomen
"vals' is, maar ook iets slechts teweegbrengt in de zielen. Maar
het is nodig dat je gerust bent en zegt dat je het lichaam van mij begraaft, en begraaft
op zo'n manier als maar aan jou dierbaar is/behaagt en die jij meent het meest gebruikelijk te zijn.


Toen hij dat gezegd had stond hij op en ging naar een (of ander) vertrek om zich te wassen,
en Crito ging met hem mee, maar ons beval hij te blijven wachten.
Dus bleven wij wachten terwijl wij met onszelf/elkaar spraken over de dingen
die gezegd waren en er nog eens op terugkeken, dan weer uitgebreid sprekend over het ongeluk,
een hoe groot ongeluk ons overkomen was, omdat we gewoonweg meenden dat we, als het ware
beroofd van een vader, de rest van ons leven zouden doorbrengen als wezen. En toen
hij zich gewassenn had en de kinderen bij hem gebracht waren -- want hij had twee kleine
zonen en één grote -- en die (bekende) vrouwen tot het huishouden behorend gekomen waren,
beval hij, na ten overstaan van Crito met hen gespoken te hebben en hen opgedragen te hebben
alwat hij wilde, de vrouwen en de kinderen weg te gaan,
maar zelf kwam hij naar/bij ons. En het was reeds dichtbij de ondergang van de zon:
want hij had veel tijd (daar)binnen doorgebracht.