AUC 39.9 (p.165, rr.35-42); Aebutius en Hispala (1)

De verderfelijke invloed van dit kwaad drong vanuit Etrurië Rome binnen als door de besmetting met een ziekte. De grootte van de stad, die nogal veel ruimte biedt en nogal tolerant is ten opzichte van zulke kwaden, verhulde deze aanvankelijk: tenslotte bereikte een aanwijzing consul Postumius op ongeveer de volgende wijze. Publius Aebutius, wiens vader met een staatspaard militaire dienst had verricht, als wees achtergelaten, was, toen vervolgens zijn voogden gestorven waren, opgevoed onder de voogdij van zijn moeder Duronia en zijn stiefvader Titus Sempronius Rutilus. Niet alleen was zijn moeder gehecht aan haar man, maar ook wenste zijn stiefvader, omdat hij de voogdij zo had gevoerd dat hij [er] geen rekenschap [van] kon afleggen, dat zijn pupil óf uit de weg geruimd werd óf door een of andere band van hem afhankelijk werd. De enige manier om hem te verpesten waren de Bacchan aliën.