AUC 1.7 (p.63, rr.100-107); Euander herkent Hercules (1)

In die tijd bestuurde Euander, een banneling uit de Peloponnesus, meer door zijn persoonlijk aanzien dan door macht die omgeving, een man eerbiedwaardig door zijn wonderbaarlijke schrijfkunst (het wonder van het schrift), een nieuwigheid onder mensen nog niet vertrouwd met de kunsten, [maar] nog eerbiedwaardiger door de vermeende goddelijkheid van zijn moeder Carmenta, die die stammen als profetes bewonderd hadden vóór de aankomst in Italië van de Sibylle. Die Euander werd toen opgeschrikt door een opstootje van herders die door elkaar liepen rond een vreemdeling die zij aanklaagden van moord waarop zij hem betrapt hadden en nadat hij over de daad had gehoord en de reden voor de daad vroeg hij, kijkend naar zijn houding en zijn gestalte aanzienlijk groter en verhevener dan [die] van een mens, wie de man was.