Dood en metamorfose van Acis Met. 13.870-903

870 Nadat hij tevergeefs dergelijke klachten heeft geuit (want ik zag alles), staat hij op en zoals een stier woedend omdat zijn koe hem ontnomen is, kan hij niet blijven staan en zwerft rond in het bos en de bekende weideplaatsen, wanneer de woesteling mij en Acis ziet, terwijl we niets vermoeden en niet iets dergelijks vrezen, en uitroept: “Ik zie [jullie wel] en ik zal ervoor zorgen (maken) dat
875 dit jullie laatste ongestoorde liefdesuurtje is.” En die stem was zo hard (zo groot) als de woedende Cycloop moest hebben; de Etna sidderde door zijn geschreeuw. Maar ik duik verschrikt diep weg in een naburige zee; de Symaethische held had zich omgedraaid en was gevlucht (had zijn omge
880 draaide rug aan de vlucht gegeven) en had gezegd: “Help mij, ik smeek je, Galatea! Help mij , moeder, en laat mij, die [anders] zal sterven, toe in uw rijk.” De Cycloop volgt [hem] op de voet en gooit een deel van een berg dat hij heeft losgerukt, en hoewel de uiterste hoek van het rotsblok hem trof (bereikte),
885 bedelft hij Acis toch in zijn geheel. Maar wij hebben ervoor gezorgd (gemaakt), wat als enige gedaan mocht worden van het noodlot, dat Acis de krachten van zijn grootvader kreeg. Vuurrood bloed sijpelde van het brok steen (de massa), en binnen weinig tijd begint de rode kleur te verdwijnen en ontstaat eerst de kleur van een rivier die is omgewoeld door een stortbui en na verloop van tijd
890 wordt hij schoongemaakt. Dan splijt het (daardoor) aangeraakte brok steen, en door de spleten komt tierig en hoog oprijzend het riet te voorschijn, en de holle mond van het rotsblok bruist door de opspringende golven; en, wonderbaarlijke zaak, plotseling komt tot aan het midden van zijn buik te voorschijn een
895 jongeman met zijn nieuwe hoorns omkranst met gevlochten riet, [een jongeman] die, behalve (het feit) dat hij groter, (het feit) dat hij over zijn hele gelaat blauw [was], Acis was, en ook zo toch Acis was, hoewel veranderd in een rivier, en de rivier heeft zijn vroegere naam behouden.’
Galatea was opgehouden te spreken en nadat hun samenzijn is ontbonden,
900 gaan de Nereïden uiteen en zij zwemmen in de kalme golven. Scylla keert terug (want zij durft zich niet toe te vertrouwen aan het midden van de zee) en zij dwaalt of ongekleed (zonder kleding) op het dorstige zand of, zodra ze moe is geworden, laat zij, na een afgelegen inham aangetroffen te hebben, haar ledematen afkoelen in het omsloten water van een zeekolk.