Hoofdstuk 22, tekst B

Huilend zei ze: O Gaius, ik stuur je als volkstribuun niet naar het spreekgestoelte, niet naar een oorlog, maar naar hen, die je broer Tiberius hebben gedood.
Meningsverschillen worden nu met het geweld van wapens opgelost, niet met woorden.
De consul wil slechts één ding: jou doden. Jij zult gedood worden en allen met jou.
Maar de staat zal door jouw dood niet geholpen worden.
Waarom ga je weg en laat je mij achter? Ik smeek je, bezet de Aventijn niet!
Gaius rukte zich echter los uit de omhelzing van zijn vrouw en ging niets zeggend weg.
De consul had veel burgers te wapen geroepen, die zich allen op de Aventijn verzamelden. Zodra Gaius met die van hem was verschenen, ging de consul de strijd aan,
waarin veel vrienden van Gaius werden gedood. Zelf probeerde Gaius te vluchten.
Terwijl hij vluchtte, verzwikte hij echter zijn enkel. Toen beval hij een trouwe slaaf hem te doden. De slaaf hakte zijn hoofd af en doodde zichzelf boven op het lichaam van zijn meester.
Het hoofd van Gaius werd door een zekere Septimoleus naar de consul gebracht, die
voor het hoofd een even zo groot gewicht in goud had beloofd. Het gerucht gaat dat
Septimoleus toen de hersenen uit het hoofd nam en lood erin heeft gegoten.