Unit 8, tekst 1: Een beslissend tweegevecht

Er werd een verdrag gesloten en zoals afgesproken namen de drielingen de wapens,

ze stapten naar voor in het midden van de slaglinies.

Op een gegeven teken stormden de jongemannen op elkaar af

en droegen de verant woordelijkheden van de grote legers.

Toen bij het eerste treffen de wapens kletterden en de blinkende zwaar den glinsterden,

overviel een reusachtige huiver de toeschouwers.

Vervolgens werden ze handgemeen en twee Romeinen vielen stervend neer,

de ene op de andere, terwijl de drie Albanen gewond waren.

Bij hun val riep het Albaanse leger het uit van vreugde.

De Romeinse legioenen hadden al le hoop opgegeven.

De drie Curatii hadden de ene Horatiër omringd.

Toe vallig was hij ongedeerd en strijdlustig tegen elk afzonderlijk.

Dus nam hij de vlucht om hen te scheiden voor de strijd.

Hij was reeds een eind je ver gevlucht toen hij omkeek en zag dat de vijand met grote tussen ruimte volgde

en dat er één niet zo ver van hem was.

Hij keerde terug met een grote aanval op hem.

En terwijl het Albaanse leger de Curatii riep om hem te helpen, had hij zijn vijand reeds gedood.

De winnaar verlangde al naar zijn tweede gevecht.

Vooraleer de ene die niet zo ver van hem af was hem kon bereiken had hij al de andere Curatiër afgemaakt.

Slechts één van elk was over, maar noch in hoop noch in krachten waren ze gelijk.

Het was geen echt gevecht meer. De Romein juichte : "Twee van jouw broers gaf ik aan de schimmen.

De derde zal ik geven aan de inzet van deze oorlog, zodat de Romeinen heersen over de Albanen."

En hij dood de de laatste Curatiër met zijn zwaard.