Tekst 29

Er was eens een groot en mooi maar angstaanjagend huis in Athene. Want in de nachten, terwijl de andere inwoners sliepen, maakte een oude man, die lange haren en schitterende ogen had, de inwoners bang: Hij was een spook, (en) hij had zware ketens op zijn ledematen. Daarom, omdat niets daar wilde wonen, was dat huis altijd verlaten. Toch leek het de filosoof, Athenodorus, (een) goed (idee) om het angstaanjagende huis te bewonen, hoewel hij de zaken rond het spook had begrepen.

Tijdens de eerste nacht beval hij alle slaven weg te gaan. Zelf ging hij alleen zitten in de grote kamer, terwijl hij brieven schreef. Eerst was er allemaal stilte, maar na korte tijd hoorde hij in de verte een zacht geluid. Terwijl hij echter zijn ogen richtte op de brief, schreef hij in totale onverstoorbaarheid, terwijl het steeds sterkere geluid dichterbij kwam. Tenslotte was het spook aanwezig bij Athenodorus, terwijl hij was gaan zitten, en rommelde zijn boeien over het hoofd van hem.

De filosoof keek onbevreesd naar het spook en vroeg hem: “Wat wil je?” Terwijl het spook hem een wenk met zijn vinger gaf, pakte hij een lamp en volgde hem. Het spook bracht de filosoof naar het binnenhof, nadat hij daarheen was gegaan, verliet hij hem. Athenodorus markeerde die plek met bladeren. Nadat de zon was opgekomen, groef hij daar: hij vond een lijk van een man gewikkeld in boeien. Nadat de filosoof het lijk volgens het heilige gebruik in een nieuw graf had begraven, maakte het spook het huis niet meer bang.