Tekst 27

De overkant van de Acheron
Die Orpheus verlangde, nadat hij met Eurydike getrouwd was, omdat hij erg verliefd op haar was, ernaar om alle dagen van zijn leven met haar door te brengen, maar het onrechtvaardige lot verhinderde dat. Zijn vrouw stierf namelijk door een slangenbeet. De ongelukkige Orpheus besloot om zijn geliefde vrouw die gestorven was uit de Tartaros omhoog te leiden. Hij ging zingend en wenend naar de Acheron, waar Charon hem tegenhield, terwijl hij vroeg: 'Waarom kom je toch levend hierheen? Alleen de doden steken immers deze rivier over.'

Maar Orpheus stak, nadat hij Charon had overwonnen met zijn zingen, de rivier over, en toen hij Kerberos tegenkwam, temde hij de angstaanjagende hond met gezang. Nadat hij tenslotte naar beneden was gegaan, smeekte hij de goden die heersen over de schimmen. Ook hen overtuigde Orpheus, omdat ze zijn liederen bewonderden. Hades beval hem: 'Wend jij dus niet je hoofd naar je vrouw, terwijl ze achter je loopt, maar ga zwijgend omhoog tot aan de uitgang van de Hades. Nadat je de Tartaros hebt verlaten, is het je toegestaan om Eurydike aan te kijken.'

Orpheus begon dus overeenkomstig de woorden van de god zwijgend omhoog te gaan, maar na enige tijd werd hij bang voor bedrog, omdat hij het geluid van de voeten van Eurydike niet hoorde. Dus nadat hij de tocht bijna had voltooid - hij zag het licht al, maar hij was er nog niet aangekomen - maakte hij een fout: omdat hij namelijk zijn liefde en zijn angst niet meer in zijn macht hield, wendde hij zijn hoofd naar Eurydike. Onmiddellijk nam Hades hem zijn geliefde vrouw voor altijd af.