Tekst 37

'Wij voeren in Italie oorlog, in ons vaderland en op onze grond. Overal zijn
burgers en bondgenoten, die ons met wapens, mannen, paarden helpen en zullen helpen.
Hannibal daarentegen is in het land van een ander, in vijandelijk land, tussen vijanden, ver van huis, [ver] van zijn vaderland; geen steden ontvangen hem, geen muren [ontvangen hem].
5 Hij heeft nauwelijks [nog] een derde deel van dat leger, dat hij Italie binnen heeft gevoerd.
Voor deze weinigen [weinige soldaten] heeft hij niet genoeg (van) koren.
Hij leeft van dag tot dag van buit.
Als wij niet de strijd (zullen) aangaan, maar (zullen) blijven zitten, zullen we
overwinnen. Dit is de enige weg naar redding, [een weg] die de Romeinse burgers voor jou moeilijk zullen maken meer dan de vijanden [dat zullen doen].
Jouw soldaten zullen immers hetzelfde willen wat de vijanden [willen].
10 Jouw collega en Hannibal, de Punische bevelhebber, zullen hetzelfde willen: vechten. Jij zult in je eentje aan twee bevelhebbers weerstand moeten bieden.
Je zúlt echter weerstand bieden, als de praatjes van de mensen jou niet zullen beïnvloeden (bewegen). Hannibal zal hem minachten, die alles durft, maar hem vrezen, die niets op goed geluk doet. Degene die ijdele roem minacht, zal ware roem hebben.’