Hoofdstuk 13, tekst 1

Nu is het tijd om te drinken, nu is het tijd om met vrije voeten de aarde te bespelen, nu is het tijd om met Saliarische liederen het altaar van de goden te sieren met feestmaaltijden, vrienden.
Vroeger was het ongehoord om Caecubum te schenken uit oude kelders, terwijl de koningin waanzinnige verwoestingen plande voor het Capitool en haar macht met een corrupte bende schandelijke mannen, dronken van zoete hoop op geluk.
Maar met nauwelijks een schip dat veilig uit de vlammen was gekomen en zijn verwarde geest terugbracht van het Mareoticum naar de echte angsten, joeg Caesar haar weg uit Italië met roeispanen en als een havik die zachte duiven of een jager die snel een haas op de besneeuwde velden van Haemonia achtervolgt, zodat hij het noodlottige monster in kettingen zou kunnen overleveren; zij verkoos nobeler te sterven en aarzelde niet als een vrouw om het zwaard te hanteren, noch om de verborgen kusten met snelle schepen te herstellen.
Ze was vastbesloten om met een rustige blik het koninklijk paleis te bezoeken, om dappere slangen te behandelen en het zwarte gif in te slikken met haar lichaam, en ze was nog moediger in haar dood, omdat ze liever door de wrede Liburnians werd vermoord dan in schande te worden geleid als een verslagen vrouw.