De Muze houdt Ovidius’ op de been Tristia 4.10.111-122

Hier verlicht ik, hoewel ik van alle kanten omringd word door het geluid van naburige wapens, mijn treurige lot met een lied, [het enige] waarmee ik [dat] kan. En hoewel er niemand is voor (aan) wiens oren dit kan worden voorgedragen, breng ik toch zo de dag door en misleid hem. 115 Dus dat ik leef en bestand ben tegen de harde inspanningen, en dat niet een afkeer van het onrustbrengende daglicht mij bevangt, heb ik, Muze, aan u te danken: want u verschaft troost, u komt als rust van mijn zorg, als geneesmiddel. U bent mijn leidsvrouw en metgezel, u leidt mij weg van de Donau, 120 en u geeft mij een plaats midden op de Helicon; u gaf mij, wat zeldzaam is, tijdens mijn leven (levend) een verheven naam, die de roem gewoonlijk na de dood geeft.