Hoofdstuk 23, vertaling 2: Orpheus en Charon

Orpheus, die grote zanger, van welke de faam door de hele wereld heen het aller beroemdste was, wilde al niets behalve te sterven. Want zijn echtgenote Euridice nadat zij door de slang gebeten was geweest was zij onmiddellijk gestorven.
“Met welke manier kan ik zonder Euridice leven?” was Orpheus aan het klagen.
Hij besloot tenslotte haar niet in de dood op te volgen, maar haar weg te brengen uit het koninkrijk van de god van de onderwereld(Pluto).
“Als mijn vaardigheid niet alleen maar de mensen, maar ook de dieren en de bomen en de rotsblokken zelf in beveging kan brengen,” zei hij, “ zal het misschien en de goden van de onderwereld overtuigen.”

Terwijl hij in de aarde afdaalde begon de reis bij de rivier de Styx, welke de Tartarum omgeeft.
Dicht bij de rivier zag hij de aller oudste oude man nadat hij bij het bootje aan het staan was. Deze oude man, welke het trieste gezicht aan het hebben was en de vuile baard aan het dragen was, was Charon geweest. Hij was aan het wachten, op de mensen welke pas geleden stierven, welke hij gewend was door te hebben gebracht over de Styx.

Zodra hij de levende man zag, vroeg hij aan Orpheus:”Welke noodzaak leidde je hierheen?”
Die antwoordde dat hij de dode echtgenote zocht. Toen sprak Charon met het dergelijke ”Nooit is door me een levend man over de rivier heen gebracht. De God van de onderwereld (Pluto) heeft het me zelf verboden. Slechts een man, met de naam Hercules, heeft levend de andere oever bereikt, omdat hij de kracht had gebruikt.”

Orpheus zei echter aan de oude man: “Vrees niet , o oude man. Deze lier zal je overtuigen. Ik beloof het aan je: Als je mijn lied zal hebben gehoord, zal je op zekere wijze vergeten hebben van de opdrachten van de god van de onderwereld(Pluto).”Toen begon hij te zingen. Charon, welke voor geen enkelen smeekbedes ooit wordt bewogen, is toen zeer bewogen met het lied van de zanger. Hoewel het bootje kraakte met het gewicht van de levende man, het bracht Orpheus over de Styx.